Το αν μη χώρα δεχθεί επίθεση τότε αυτό να συνιστά επίθεση για όλα τα κράτη μέλη, αυτό αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός. Τρανό παράδειγμα η Κύπρος. Χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης που η Τουρκία κατέχει παράνομα έδαφος της, άρα κατέχει παράνομα έδαφος της ίδιας της Ε.E. και η Ε.Ε. σφυρά αδιάφορά.
Τι να πει κανείς για το συμβάν;
Να μιλήσει για τα ελλειπή μέτρα ασφάλειας στους χώρους εργασίας; Για τα εξαντλητικά ωράρια; Ή για το γεγονός ότι ένας 70χρονος δουλεύει, γιατί προφανώς δεν του αρκεί η σύνταξη του ώστε να ζήσει αξιοπρεπώς;
Όταν κι αν πούμε σίγουρα αναγκαστικά θα χρησιμοποιήσουμε αυτά που από πολλούς θεωρούνται «κλισέ» και γλώσσα ξύλινη εν έτη 2025. Άνθρωποι αναλώσιμοι στο βωμό του κέρδους, εργοδοτική ασυδοσία, συντάξεις και μισθοί πείνας. Δυστυχώς όμως αυτά τα κλισέ είναι η σκληρή πραγματικότητα των καθημερινών ανθρώπων.
Περίπου μέσα με τέλη της δεκαετίας του 1970 μεταφέρθηκε, ως σίριαλ στη μικρή οθόνη το αριστούργημα του Νίκου Καζαντζάκη «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται». Η σειρά έτυχε μεγάλης αποδοχής απ’ τον κόσμο.
Σε μικρά χωριά, όπως κι αυτό απ’ το οποίο κατάγομαι, μου έλεγαν οι παλιότεροι, την ώρα της προβολής μαζεύονταν σε όποιος σπίτι είχε τηλεόραση –μεγάλη πολυτέλεια για κείνη την εποχή – για να δουν τη σειρά. Την ίδια ώρα οι παπάδες των χωριών, μπορεί και κατ’ εντολή της οικείας μητρόπολης, χτυπούσαν τις καμπάνες για να ξορκιστεί το κακό που έφερνε η προβολή του σίριαλ στο χωρίο. Κι εκτός απ’ τις καμπάνες, σε πολλές τον περιπτώσεων χτυπούσαν και τις πόρτες των συγχωριανών τους, παραβιάζοντας ακόμη και το άσυλο της οικίας και έμπαιναν κι έκλειναν ή έσπαζαν και τηλεοράσεις.
