Si vis pacem, para pactum – Αν θέλετε ειρήνη συμφωνείστε να διατηρήσετε την ειρήνη

Διάβαζα πριν λίγες μέρες το άρθρο του Προέδρου του Κινήματος Δημοκρατίας Στέφανου Κασσελάκη, που δημοσιεύθηκε στην αγγλόφωνη έκδοση της Καθημερινής στις 9 Μαρτίου. Εκείνο που με, ας το πω λίγο λαϊκά ήταν, πως ο Πρόεδρος του ΚΙ.ΔΗ. επισημαίνει πως η Ευρώπη δεν μπορεί πλέον να βασίζεται στο ΝΑΤΟ, αλλά πρέπει να δημιουργήσει ένα δικό της Ευρωπαϊκό ΝΑΤΟ, που η επίθεση σε μια χώρα μέλος θα συνιστά επίθεση σε όλους. 

Το αν μη χώρα δεχθεί επίθεση τότε αυτό να συνιστά επίθεση για όλα τα κράτη μέλη, αυτό αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός. Τρανό παράδειγμα η Κύπρος. Χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης που η Τουρκία κατέχει παράνομα έδαφος της, άρα κατέχει παράνομα έδαφος της ίδιας της Ε.E. και η Ε.Ε. σφυρά αδιάφορά.

 

Επίσης αυτό το «Ευρώπη των λαών» μέσα από μηχανισμούς όπως η Ε.Ε. αποδείχθηκε η μεγαλύτερη αυταπάτη της Ανανεωτικής Αριστεράς απ’ την μεταπολίτευση και μετά. 

Πάμε όμως τώρα στα πιο σοβαρά. Στο ρευστό, το μετρητό. Απ’ τη στιγμή που η Ευρώπη δεν μπορεί πλέον να βασίζεται στις ΗΠΑ και πρέπει να κάνει μια δική της αμυντική συμμαχία, για να δούμε τι θα πρέπει να κάνει. 

Σύμφωνα με τα στοιχεία έρευνας που δημοσίευσε το think tank Bruegel θα πρέπει η Ευρώπη να στρατολογήσει τουλάχιστον 300.000 νέους στρατιώτες δημιουργώντας έτσι 50 καινούργιες Ταξιαρχίες που θα αντικαταστήσουν τα Αμερικανικά στρατεύματα που σταθμεύουν στο έδαφος της. Επίσης θα πρέπει να αποκτήσει τουλάχιστον 1400 καινούργια άρματα μάχης και να διπλασιάσει περίπου το σύνολο των αμυντικών δαπανών της. 

Η έρευνα υπολογίζει παράλληλα ότι η Ευρώπη θα πρέπει να δαπανά κάθε έτος τουλάχιστον 250 δισεκατομμύρια ευρώ σε ετήσια βάση, κάτι που σημαίνει πως οι αμυντικές της δαπάνες θα φτάσουν στο 3,5% με 4% του ΑΕΠ της, ποσοστό διπλάσιο απ’ το 2% που είναι ο μέσος όρος σήμερα. 

Και που θα βρίσκονται αυτά τα 250 δις κάθε χρόνο; Μα φυσικά απ’ τους προϋπολογισμούς των κρατών. Άρα τα κράτη μέλη θα πρέπει να αυξήσουν το ποσοστό του ΑΕΠ τους που αφορά εξοπλισμούς περίπου κι εδώ στο διπλάσιο. 

Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Αφού θα αυξηθούν κάποιες δαπάνες θα πρέπει να μειωθούν κάποιες άλλες για να βγει ο προϋπολογισμός. Ποιες δαπάνες θα περικοπούν και που; Σε υγεία; Σε παιδεία; Σε κοινωνικές παροχές; 

Εκτός αν περιμένουμε τέτοιο σοκ ανάπτυξης που θα μπορούμε να τα καλύπτουμε όλα πλουσιοπάροχα. Εντάξει κι ο Άδωνης έλεγε ότι αναπτυξιακά η χώρα θα πάει βζζιιιιιιν, αλλά οκ ο Άδωνης είναι Άδωνης. 

Κάποιοι μεγαλώσαμε και πάψαμε να πιστεύουμε στον Αϊ Βασίλη, έτσι δεν μπορούμε και να πιστέψουμε ότι το κόστος των εξοπλισμών δεν θα το πληρώσουν οι λαοί με ιδρώτα και αίμα. 

Ένα άλλο παράδοξο στο άρθρο του Στέφανου Κασσελάκη είναι πως τάσσεται κατά των 800 δις για εξοπλισμούς που εξήγγειλε η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν. Δηλαδή τάσσεται κατά ενός εξοπλιστικού πακέτου ενώ την ίδια ώρα τάσσεται υπέρ μια συμμαχίας που θα χρειάζεται επιπλέον πακέτα 250 δις για εξοπλισμούς κάθε χρόνο. 

Θα περίμενα από ένα νέο πολιτικό που θέλει να φέρει νέα ήθη στην πολιτική ζωή να προκρίνει μια Ευρώπη φορέα ειρήνης που θα εργάζεται συστηματικά για αυτή κι όχι να είναι λάτρης του παρωχημένου πλέον λατινικού ρητού  «Si vis pacem, para bellum» (αν θέλετε ειρήνη προετοιμαστείτε για πόλεμο). Θα περίμενα να ακούσω, γιατί αυτό έχει ανάγκη πραγματικά η Ευρώπη, αυτό που ειπώθηκε το 1907 στο Εθνικό Συνέδριο Διαιτησία και Ειρήνης στην Αμερική, που διεξήχθη υπό την προεδρία του Άντριου Κάρνεγκι, «Si vis pacem, para pactum» (αν θέλετε ειρήνη συμφωνήστε να διατηρήσετε την ειρήνη). 

Ως υστερόγραφο να σημειώσω πως οι ευρωπαίοι προκειμένου να εξοπλιστούν, είναι διατεθειμένοι να χαλαρώσουν το Σύμφωνο Δημοσιονομικής Σταθερότητας, ένα Σύμφωνο που δεν χαλάρωσε ούτε τις μαύρες εποχές των μνημονίων που ο κόσμος πέθαινε απ’ την πείνα, θα χαλαρώσει τώρα για αγορές όπλων.