Πέτρινα χρόνια

Εβδομηντάχρονος οικοδόμος έπεσε από τη σκαλωσιά και σκοτώθηκε σε χωριό της Φωκίδας. Μια είδηση που θα περάσει στα ψιλά, όπως και κάθε εργατικό δυστύχημα. 

Τι να πει κανείς για το συμβάν;

Να μιλήσει για τα ελλειπή μέτρα ασφάλειας στους χώρους εργασίας; Για τα εξαντλητικά ωράρια; Ή για το γεγονός ότι ένας 70χρονος δουλεύει, γιατί προφανώς δεν του αρκεί η σύνταξη του ώστε να ζήσει αξιοπρεπώς;

Όταν κι αν πούμε σίγουρα αναγκαστικά θα χρησιμοποιήσουμε αυτά που από πολλούς θεωρούνται «κλισέ» και γλώσσα ξύλινη εν έτη 2025. Άνθρωποι αναλώσιμοι στο βωμό του κέρδους, εργοδοτική ασυδοσία, συντάξεις και μισθοί πείνας. Δυστυχώς όμως αυτά τα κλισέ είναι η σκληρή πραγματικότητα των καθημερινών ανθρώπων. 

Αλήθεια ποιος πραγματικά νοιάζεται για αυτούς; Ρητορικό το ερώτημα και η απάντηση προφανής. Κανείς δεν νοιάζεται. 

Δυστυχώς ζούμε σε μια εποχή, που εμφανίζονται πολιτικοί μεσσίες υποσχόμενοι επίγειους παραδείσους έχοντας απέναντί τους έναν λαό χαμηλών προσδοκιών, έτοιμο να πιστέψει το οτιδήποτε και να τους ακολουθήσει πιστά, όπως το πρόβατο ακολουθεί τον τσοπάνη χωρίς να ξέρει ότι αυτός το πάει στο σφαγείο. 

Μας έπεισαν ότι οι πολιτικές είναι κάτι ξεπερασμένο, μόνο τα πρόσωπα έχουν αξία και Αριστερά, Κέντρο κλπ είναι απλές ταμπέλες. Κι εμείς πειστήκαμε γιατί; Γιατί βρέθηκαν πολιτικοί νάνοι και αμαύρωσαν τις έννοιες. 

Μετατραπήκαμε ζώα ζώντα προς σφαγή – θυσία στο Μολώχ του κέρδους και των πολυεθνικών που κανείς πολιτικός μήτε δεξιός μήτε κι αριστερός είναι να διατεθειμένος να στείλει στον αγύριστο. Πόσο δε μάλλον αυτοί που προέρχονται μέσα από αυτές. 

Τα πέτρινα χρόνια που έφεραν οι χαρτογιακάδες τεχνοκράτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ δύσκολα θα τελειώσουν αν εμείς, μακριά από μεσσίες, δεν πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Πρέπει να σταματήσουμε να συμβιβαζόμαστε με το λίγο και να απαιτήσουμε αυτό που δικαιούμαστε. 

Ξέρω κούρασα. Θα κλείσω με μια οφειλόμενη απάντηση σε όσους μου λένε ..μα γιατί ασχολείσαι τόσο με την πολιτική;

Γιατί ο Μπρεχτ είχε πει 

Ο χειρότερος αγράμματος είναι ο πολιτικά αγράμματος. Δεν ακούει τίποτα, δεν βλέπει τίποτα, δε μετέχει στην πολιτική ζωή.

Δε δείχνει να γνωρίζει ότι το κόστος διαβίωσης, η τιμή των φασολιών, του αλευριού, του ενοικίου, των φαρμάκων, όλα βασίζονται σε πολιτικές αποφάσεις. Νιώθει ακόμη και περήφανος για την πολιτική του αμορφωσιά, φουσκώνει το στήθος και λέει πως μισεί την πολιτική.

Δε γνωρίζει, ο ηλίθιος, πως απ’ την έλλειψη συμμετοχής του στα κοινά προέρχεται η ύπαρξη της πόρνης, το παρατημένο παιδί, ο κλέφτης και, χειρότερα απ’ όλα, οι διεφθαρμένοι αξιωματούχοι, oι λακέδες των εκμεταλλευτριών πολυεθνικών εταιρειών…”