Η σύνθεση διαφωνιών μέσα από τον συνεχή διάλογο μπορεί πάντα να προκαλέσει πληθώρα εξελίξεων και να φέρει αποτελέσματα θετικά. Μέσα από αυτή τη σύνθεση μπορεί να προκύψουν άλλωστε και οι αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες για ριζοσπαστικές ανατροπές.
Αυτός θα έπρεπε να είναι σήμερα ο ρόλος της Αριστεράς. Η σύνθεση και η συμπερίληψη. Δυστυχώς όμως δεν είναι γιατί η Αριστερά έχει χάσει την ταυτότητά της. Μιλώ για την Αριστερά στην Ελλάδα εν προκειμένω που από το 2015 και μετά παρουσιάζεται ευνουχισμένη απ’ τη μαχητικότητά της και τον ριζοσπαστικό λόγο της.
Μπορεί βέβαια να πει κάποιος ότι, από τι στιγμή που καλείσαι να κυβερνήσεις αναγκαστικά γίνεσαι πιο πραγματιστής, προκρίνοντας συμβιβασμούς. Αλήθεια όμως από πότε ο ριζοσπαστικός λόγος και η μαχητικότητα είναι στοιχεία μη ρεαλισμού;
Ας κάνω όμως λίγο το συνήγορο του διαβόλου κι ας αποδεχθώ πως η διαχείριση της εξουσίας απαιτεί λιγότερο ριζοσπαστισμό ειδικά στο σημερινό παγκόσμιο κοινωνικοοικονομικό γίγνεσθαι. Αυτό όμως δεν μπορεί να σε κάνει να απολέσεις βασικά δομικά στοιχεία του πολιτικού σου DNA.
Και τι θέλω να πω με αυτό..
Πάντοτε το ζητούμενο στην Αριστερά και το βασικό θέμα συζητήσεων και αναλύσεων ήταν οι πολιτικές και όχι τα πρόσωπα. Βέβαια χρειάζονταν και πρόσωπα ικανά να υπηρετήσουν τις πολιτικές, αλλά ποτέ δεν έμπαιναν πιο ψηλά στην ατζέντα απ’ την πολιτική.
Δυστυχώς την τελευταία δεκαετία αυτό άλλαξε άρδην. Οι πολιτικές πέρασαν σε δεύτερη μοίρα κι η προσωπολατρία γνωρίζει στιγμές δόξας. Και μάλιστα μια προσωπολατρία που αγγίζει τα όρια της θρησκευτικής παράκρουσης. Οι πολιτικοί αρχηγοί θυμίζουν κάτι σαν αρχηγούς αιρέσεων που αν πουν στα μέλη αυτοκτονήστε για να κερδίσετε την επουράνια βασιλεία, αυτά θα το κάνουν. Τι σημασία έχει τι πολιτικές θα ακολουθήσουν; Ότι κι αν κάνει ο Αλέξης ή ο Στέφανος είναι καλώς καμωμένο.
Και σα να μην έφτανε η ανωτέρω παράνοια, το τελευταίο διάστημα από κόμματα που λένε ότι υπηρετούν αριστερές αξίες, έχουμε περάσει και στη λογική της αδιαμεσολάβητης σχέσης με το λαό, χωρίς καμία ενδιάμεση θεσμική λογοδοσία. Κι αυτό το ονομάζουν αμεσοδημοκρατία. Ο ηγέτης απευθύνεται μόνο στο λαό. Μα και οι ηγέτες των ολοκληρωτικών καθεστώτων αυτό έλεγαν, ότι λογοδοτούν μόνο στο λαό και με αυτό τον τρόπο εξαπατούσαν το λαό, κάνοντας τον να νομίζει ότι έχει την απόλυτη εξουσία και τον μετέτρεπαν, σε όχλο έτοιμο να ξεσκίσει τις σάρκες των διαφωνούντων.
Η προσωπολατρία και η αδιαμεσολάβητη σχέση είναι βασικά στοιχεία ενός υφέρποντος φασισμού που αλλοιώνει την τον προοδευτικό χώρο στο σύνολό του.
Το ζητούμενο σήμερα είναι, η Αριστερά και εν γένει ο προοδευτικός χώρος να ξαναβρούν την χαμένη της ταυτότητα. Να βάλουν ξανά σε πρώτο πλάνο την πολιτική και όχι τα πρόσωπα. Ο λόγος της να ξαναγίνει ριζοσπαστικός και η διαφωνία να αποτελεί ευλογία κι όχι ανάθεμα.
Υ.Γ. Άμεση Δημοκρατία δεν σημαίνει μόνο ο ηγέτης και ο λαός, έχει κι αυτή τους θεσμούς της. Μελετήστε λίγο την «Αθηναίων Πολιτεία» του Αριστοτέλη και θα καταλάβετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου